dört-beş ay önce beni terkeden sevgliminkini buldum dün. eski fotolara bakarken. tam da
evlilik teklifi etmek başlığına yazdığım ilk entryden sonra. birlikteyken onu kırdığım anlar geldi aklıma. nedeni ve gerekçesi ne olursa olsun yapmamalıydım dedim. haklı veya haksız olmam manasız. dilim kopsaydı da konuşmasaydım. elim kopsaydı da yazmasaydım. ayaklarım kopsaydı da koşmasaydım. ölseydim de nefes alışverişim onun huzurunu bozmasaydı. oysa sadece son mesajında hastayım dediği için çırpındım ben. allah şahit. neyse.
sabah uyanır uyanmaz direkt o fotoğrafı gördüm işte. üstüste 2-3 sigara içtim. yataktan kalkarken başım döndü. zor tutundum duvara.
bazen, bir fotoğraf karesi koca bir acı olarak kalıyor insanın içinde. bilerek her yere, her daim göreceğim şekilde koydum şimdi o fotoyu. canım yansın diye. paramparça olmalı içim. o çocuğun tek bir kirpiğini incittiysem ben, gördükçe onu içim yansın diye. bedelini ödemek için tüm günahlarımın, hatalarımın. bilerek gözümün en önüne getirdim o fotoğrafı. o fotoğraftaki ağlamaklı yüzüne bakıp her seferinde ciğerlerim sökülsün diye.
ben bu tarafta ödemeye hazırım ger şeyin bedelini. başka bir dünya olmayabilir. olsa bile orada adaletin tam çalışacağını kimse garanti edemez. ben bedeli burada ödemeye hazırım. ve ödüyorum. bir çocuk fotoğrafı hem hakim, hem savcı, hem davacı hem de avukat. kırsın kalemi ve saplasın kalbime. öldürene kadar çevirsin orada. hiç dert değil. gıkım çıkarsa namerdim. itiraz edersem allah kahretsin beni.
acımızı bile onurlu bir şekilde yaşatmıyor bu çağ. ve teknoloji.
her şey soytarılık seviyesinde. her şey ama. ihtimaller ve kalabalık o kadar fazla ki, herkes hemen en yakınındaki ihtimale koşuyor ilk kırgınlıkta. itiraz ediyorum bu duruma. ben o fotoğrafa bakıp, canım ne kadar yanabilirse o kadar yakacağım. ahdımdır. bedelimi ödemeye hazırım. yeter ki bana o bedeli o güzel kız çocuğu ödetsin. kurban olurum ben onun ağzından akan tek bir damla yaşa. o zeytin gözlerine. o nohut burnuna. her şeyine.